VEENENDAAL - De Duitse ingekwartierde soldaten waren op een avond waren ze een beetje aan het flauwekullen en Otto haalde een kleine revolver te voorschijn. ‘‘Zit er een kogel in’’, vroeg mijn zus Dikkie die er bij was. ‘‘Nee hoor’’, reageerde Otto, ‘‘kijk maar’’. Hij richtte de kleine revolver en de kogel die er wel in zat raakte de schouder van een kameraad. Paniek, en zijn kameraad werd direct afgevoerd. Maar die jongen had wel geluk want hij hoefde niet naar het front. Otto wel. ‘Had ik maar op mijn schouder geschoten’, treurde hij achteraf’ ‘De oorlog liep op zijn eind Er werden razzia’s gehouden en als je niet uitkeek vlogen de granaten om je oren. Onze broers Wim en Ton verscholen zich als er weer voor een razzia gewaarschuwd werd. Bijvoorbeeld in de voormalige Luxor bioscoop aan de Munnikenweg. Daarbij kregen ze nota bene hulp van een NSB’er die ergens verderop woonde’. Dan die Duitse jongens waarmee je haast meelij zou krijgen. Ze moesten ook weg en lieten alles achter.Ook de katoenen stoffen die ze in Wageningen hadden buitgemaakt.
Dat was voor Mutti thuis, maar ze konden er niets mee. Wij mochten ze hebben en hebben er mooie jurken van gemaakt’. Wordt vervolgd
↧
‘Zijn maat hoefde niet naar het front’
↧
